Mijn ervaring De zorg voor mijn naaste familieleden Dit is een persoonlijk verhaal met twee verschillende verhaallijnen en twee verschillende eindes. Mijn grootmoeder en ik hebben altijd een goede band gehad sinds ik een jong kind was. Tijdens mijn adolescentie en volwassenheid kreeg ik kennis van diabetes, leerde ik hoe ik met situaties om moest gaan en hoe ik zorg kon bieden aan degenen die de ziekte hadden. Vroeger raakte ik in paniek en belde ik gewoon een ambulance, maar nu ik weet hoe ik ermee om moet gaan, heb ik ook alle technieken geleerd van het kijken naar mijn moeder die voor haar zorgde.
Wanneer iemand een diabetesaanval krijgt, zijn er veel emoties die moeten worden verwerkt en beheerd. Je moet weten hoe je ze kunt troosten, kalm kunt blijven en ze kunt helpen zich beter te voelen. Je moet ze insuline en al hun recepten geven, ze regelmatig controleren en elke dag hun bloedsuikerspiegel controleren. Ik moet nu voor haar zorgen als onderdeel van mijn levensstijl, die erg arbeidsintensief is. Later kreeg mijn grootmoeder een val waarbij haar heup brak. Ze heeft verbazingwekkende vooruitgang geboekt door te proberen weer te lopen en kleine stapjes te zetten, ook al deed het pijn om haar in doodsangst te zien en ik voelde me medelijden met haar.
Het was moeilijk om haar te laten wennen aan haar reguliere verantwoordelijkheden thuis, haar in een rolstoel te zetten, zich aan haar omstandigheden aan te passen en wijzigingen aan te brengen. Ze herstelt goed en ik ben blij voor haar. Het andere verhaal gaat over mijn vader, die maandenlang in het ziekenhuis op de ITC-afdeling lag nadat hij een fundamentele luchtweginfectie had ontwikkeld die uiteindelijk kritiek werd. Ze is een krachtig persoon voor haar leeftijd. Je zou je niet kunnen voorstellen dat een kleine verkoudheid of keelpijn zo'n ziekte zou kunnen veroorzaken. Elke dag werd gebeden dat hij zou overleven. Hij raakte in coma en de medische staf en verpleegsters waren erg behulpzaam.
In verschillende gevallen vertelden ze ons dat we niet veel konden doen, maar we hielden vol en bleven het proberen, waarbij we regelmatig naar het ziekenhuis gingen om te zien hoe het ging. Hij was halverwege en de medische staf waarschuwde ons dat als er niets verandert, we misschien de machines moesten uitschakelen. We hebben allemaal gezegd dat je, omdat de longen vernietigd zijn, niet zomaar apparatuur kunt uitschakelen. Na die moeilijke reis is hij echter thuisgekomen, en nu gaat het geleidelijk beter met hem, ook al kost het elke dag tijd. Ik zorg ook voor hem.
Tijdens dit alles heb ik mijn vermogen ontwikkeld om te managen, me aan te passen, kalm te blijven onder dwang en de volledige verantwoordelijkheid op me te nemen. Ik heb ook ontdekt dat het hebben van een carrière voldoening geeft, en ik vind het leuk om van dienst te zijn. En ik heb een grotere waardering voor het leven. Ik besloot mantelzorger te worden omdat ik geloofde dat het mijn verantwoordelijkheid was om voor ouderen en hun dierbaren te zorgen. Ik ben dankbaar en voel mij gewaardeerd dat ik voor mijn dierbaren zorg. Het gaf mij de kracht en onafhankelijkheid om mijn hele leven alleen voor hen te zorgen, zonder voortdurend contact op te nemen met deskundigen.
Om aan mijn verplichtingen te voldoen en voor beide te zorgen, heb ik geleerd professioneel, verantwoordelijk, geduldig, attent en ondersteunend te zijn. Werken in de gezondheidszorg vereist sterke interpersoonlijke en communicatieve vaardigheden. Door te kunnen luisteren en begrijpen, kun je ook effectief zorg verlenen. Voor ze zorgen is mijn dagelijkse verantwoordelijkheid, en omdat ik aan ze en mijn routines gewend ben, is het veel gemakkelijker en eenvoudiger. Het werken als mantelzorger vergt veel arbeid.
En nu was ik van plan om afgelopen september 2023 deel te nemen aan de NCII Caregiving korte cursus TESDA. Sindsdien heb ik mijn certificaat ontvangen, waardoor ik een gecertificeerde verzorger en eerstehulpverlener ben.