Ik ben een 25-jarige man die al minstens 6 jaar samenleeft met een ziek familielid. Toen ik 13 jaar was, kreeg mijn grootmoeder een beroerte en geheugenverlies. Tot overmaat van ramp raakte ze verlamd en kon ze haar taken en dagelijkse routines niet meer zelf uitvoeren. We moesten een oppas voor haar regelen die zou helpen, maar op een gegeven moment werd het vermoeiend voor de oppas. Ik moest leren leven met de huidige situatie en vanaf 2014 nam ik de verantwoordelijkheden over mijn grootmoeder op mij. Ik kon haar medicijnen toedienen, haar helpen als ze naar de wasruimte moest, haar maaltijden bereiden en haar zelfs naar bed brengen. Tijdens mijn middelbare schooltijd heb ik hier veel van geleerd: dat je leven in een seconde voor je ogen kan flitsen en dat alles een leven lang anders wordt. Elke keer dat ik niet naar school ging, kon ik me naar het huis van mijn grootmoeder haasten om er zeker van te zijn dat alles goed met haar ging. Hoewel haar gezondheid in de loop der jaren steeds verder achteruitging, gaf haar glimlach elke dag wanneer ze mij zag mij een beetje moed en de hoop dat ze langer zou blijven. Na een lange strijd tegen haar ziekte rustte haar ziel zeven jaar later, net nadat ze naar de universiteit ging. Mijn hart was hierdoor gebroken en aangezien ik nu klaar ben met de universiteit, zou ik graag voor mensen willen zorgen die soortgelijke problemen hebben en een glimlach op hun gezicht toveren als een manier om mijn overleden grootmoeder te herdenken.