Als jonge volwassene die is opgegroeid in een huishouden waarin kinderopvang centraal staat, is verzorgen voor mij vanzelfsprekend. Ik heb mijn hele leven voor kinderen gezorgd, mijn vaardigheden vormgegeven en een diepe empathie bevorderd. Nu ik met beperkte financiële middelen geconfronteerd wordt met de enorme uitdaging van het collegegeld, wordt babysitten meer dan een baan: het is een reddingslijn. Elk uur dat ik met de kleintjes doorbreng, levert mij niet alleen inkomen op, maar voedt ook mijn dromen over hoger onderwijs. Ondanks financiële tegenslagen blijft mijn toewijding onwankelbaar, zodat ouders hun dierbaren kunnen toevertrouwen aan bekwame handen vol liefde en ervaring.