Ik ben een mannelijk eerstgeboren kind in een gezin van zes, we zijn vier broers en zussen, allemaal jongens. Als eerstgeborene heb ik al vanaf mijn jeugd verantwoordelijkheden geleerd, omdat ik voor mijn andere broers en zussen moest zorgen als mijn ouders weg waren. Op een gegeven moment moest ik mijn studie aan de universiteit stopzetten vanwege de financiële crisis in het gezin, waardoor ik gedwongen werd een baan te zoeken en mijn ouders te helpen bij het opvoeden van mijn jongere broers. Dit was een van de moeilijkste keuzes om de school te verlaten, maar ik had er geen alternatief voor. Dit versterkte mijn redenering als jongvolwassene en verruimde mijn manier van denken.