Als middelste kind uit een gezin van negen had ik de leiding over het opvoeden en onderwijzen van mijn jongere broers en zussen, variërend van 2 tot 11 jaar. De verantwoordelijkheden waren onder meer: ​​koken, schoonmaken, basisbegrippen wiskunde en Engels aanleren en leren begrijpen in plaats van berispen. In eerste instantie dacht ik dat ik daarna niets meer met kinderen te maken wilde hebben, maar nu ben ik twee opeenvolgende semesters onderwijsassistent, omdat ik het echt leuk vind om de gedachten van mijn jongere leeftijdsgenoten te boeien. Natuurlijk zijn collegiaal ingestelde jongvolwassenen heel anders dan de typische chaotische gremlins met een engelengezicht, maar ik geloof dat de kern van ieder mens een verlangen is om te leren en beter te worden. Als au pair of nanny zou ik het een voorrecht vinden om iemand te helpen in zichzelf te groeien.
Vaak leidt dit echter tot wrijving omdat de ouders niet openhartig zijn over hun verwachtingen ten aanzien van mij en hun kinderen. Ik had bijvoorbeeld een ouder die me aanmoedigde om meerdere talen met hun kind te spreken, maar vervolgens erg gespannen werd als ik hun acht maanden oude dochter vroeg wat ze wilden voor Kerstmis of haar aanmoedigde een groot kunstenaar te worden. Het bleek dat ze zich zorgen maakten over het te vroeg vormen van gehechtheden - een soort omgekeerde psychologie waarbij als iemand zich geen grote dingen voor de toekomst voorstelde, ze niet gestraft zouden worden voor hun hoogmoed. Nederigheid was dus de sleutel en elke cultuur heeft zijn eigen waarden. Het was een goede les voor ons allebei!
Ik hoop oprecht dat deze korte tekst je helpt een beter beeld te krijgen van de persoon die ik ben, en ik kijk ernaar uit je te ontmoeten.