Beste gastgezin,
Ik kom uit China, mijn naam is Yidan. Je mag me Olivia noemen. Ik ben 24 jaar oud. Mijn hoofdvak is zakelijk Engels, ik woon in het Midden-Oosten van China - Henan. Als je hier komt, moet je de meest bekende stoofnoedel proeven, het is hete soep met heerlijke noedels. Ik geloof dat je er verliefd op zult worden.
Mijn vrienden denken dat ik een heel extravert meisje ben. Ik communiceer graag met mensen, hou van allerlei nieuwe dingen, zoals uitdagingen, zoals lekker eten. Toen ik op school zat, nam ik deel aan veel activiteiten, sportbijeenkomsten, Engelse leeswedstrijden en zangwedstrijden. Ik heb goede cijfers gehaald. In mijn vrije tijd deed ik tijdens mijn vakantie bijbaantjes. Afgelopen zomer werkte ik in een hamburgerwinkel en leerde ik hamburgers maken. Ik was echt blij toen ik hamburgers aan het maken was. Reizen is mijn grootste interesse. Toen ik 16 jaar oud was, ging ik met mijn gezin naar Taiwan. We verbleven een week in Taiwan, wat vooral indruk op me maakte is het nachtelijke landschap, de zee en de sterrenhemel is echt prachtig! Taiwan heeft veel avondmarkten, waar mensen heel veel lekkers kunnen eten, als ik de kans krijg, wil ik daar nog een keer heen. Ik herinner me ook dat we beef jerky en ananascakes kochten voordat we terugkwamen. En over eten gesproken, mijn favoriete gerecht is zoetzure varkenshaas, ik hou niet alleen van eten proeven, maar af en toe ook van koken voor het gezin, bijvoorbeeld gebakken eieren met tomaat, zure en pittige aardappelpuree. Daarnaast is pianospelen een van de dingen die ik leuk vind. Mijn favoriete muziek is River Flow in You, en ik oefen dit stuk vaak met mijn zus. Ik lees graag boeken op regenachtige dagen, dus lezen is ook een van mijn interesses. Ik hou van een woord in de film Titanic. Het is: "Ik hou ervan om 's ochtends wakker te worden en niet te weten wat er gaat gebeuren, of wie ik ga ontmoeten, waar ik terecht zal komen." Ik heb veel aan deze zin gehad. Voor mij, Wat er ook elke dag gebeurt, ik wil de uitdaging aangaan met een onbekende houding.
Over familie gesproken, ik heb een grote familie, mijn vader en moeder, mijn broer en een tweelingzus die net zo oud is als ik. Mam zei dat toen we werden geboren, zelfs zij ons niet kon onderscheiden. Vanaf de geboorte tot heden zijn we nauwelijks van elkaar gescheiden. Elke dag leven we samen, spelen we, hebben we leuke dingen om samen te delen en droevige dingen zullen over elkaar stromen. Toen ik jong was, mocht ik van mijn ouders geen tv kijken, omdat ze denken dat we zoveel tijd voor de televisie doorbrengen. Dus elke keer dat ze naar buiten gingen, gingen mijn zus en ik stiekem op de stoel staan ​​om de deur te openen en renden we naar buiten voordat mijn ouders terugkwamen, dus elke keer dat we tv keken, zullen we ons allebei erg nerveus voelen. Papa zal met Kerstmis snoep onder mijn kussen leggen en mijn moeder zal voor me zorgen als ik ziek ben. Ze hebben gezegd dat, welke moeilijkheden we in de toekomst ook tegenkomen, ze hopen dat we vriendelijk, moedig en barmhartig zullen zijn.
Afgelopen zomer had ik een nieuw familielid, mijn neefje, en zijn geboorte is een heel gelukkige gebeurtenis voor het hele gezin. Bedenk dat hij bij de geboorte heel klein was en in mijn armen lag. Toen ik hem zag opgroeien, de schoonheid van de wereld voelde, verschoonde ik ook de luiers en voedde ik hem. Als je voor hem in bad gaat, als je zijn huilende gezichtje ziet, weet je dat in bad gaan het laatste is waar hij van houdt. Hij kan nog niet lopen, maar elke keer als hij hem op de grond zet, stampt hij opgewonden met zijn voeten en kan niet wachten om te lopen. Hij kan nu de bijvoeding eten, elke keer als ik hem hielp bij het maken van bijvoeding was hij bijzonder enthousiast. Zijn favoriete fruit is appel, dus elke keer dat hij de appel eet, zal hij graag met zijn handje zwaaien. Terwijl hij langzaam opgroeide, zou ik willen dat hij elke dag met plezier doorbrengt.
Ik ging naar het weeshuis Swallow's Nest en zorgde voor de kinderen. Toen ik daar voor het eerst ging, was ik erg zenuwachtig en wist ik niet wat ik moest doen. Maar met de hulp van een collega paste ik me er snel aan aan. De meeste kinderen waren jonger dan 2 jaar, dus eten, baden, luiers verschonen werd het dagelijkse werk. Het zijn bijna allemaal lichamelijk gebrekkige kinderen, soms is het moeilijk om ze te eten te geven, ik moet genoeg geduld hebben. Dus ik zal hun favoriete speelgoed meenemen, zodat ze zich kunnen concentreren op hun maaltijden. Na een lange tijd met hen om te kunnen gaan, zijn we al vertrouwd met elkaar. Soms vragen ze om mijn troost als we huilen, en lachen ze met me als we gelukkig zijn. Ze zijn onschuldig en ze zien er niet anders uit dan gewone, gezonde kinderen.
Mijn beste vriend heeft een neefje, 3 jaar oud, is een heel levendig jongetje, ik nam hem wel eens mee naar de speeltuin in het weekend. Zijn favoriete spel was schilderen, soms is het slecht, en hij schilderde liever op zijn gezicht. Zijn lievelingseten is pizza. Wanneer we thuis pizza maken, is hij zo opgewonden dat hij niet kan wachten om pizza in zijn mond te stoppen. Soms, als ik hem ophaalde van de kleuterschool, liet hij me nieuwe kennis zien, zingend, dansend enzovoort. Hij ziet er zo gelukkig uit.